Hier is de zee, hier kunnen we de stad vergeten*
De ingrediënten: een jonge bevlogen en getalenteerde architect, een terroristische aanslag in de Haagse tramtunnel, haperende economie, opdringerige journalistiek en een gymnasiumklas in het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw. Genoeg voor spanning en snelheid. Maar er is meer: een ontwerpprijsvraag voor de plek van de aanslag, woede over platte en gemakzuchtige architectuur, hebberig gesjoemel, politiek gezwabber en een huwelijkscrisis. Meer dan voldoende voor verdieping en overpeinzing. De hoofdpersoon, Johannes Vermeer (misschien wel nazaat van) doorkruist steden met een sloopkogel. Hij verbindt wat hij ziet aan wat hij denkt en omgekeerd. Het boek is doorspekt met zijn intrigerende gedachten. Voorbeeld van één waar ik me erg bij thuis voel: ‘een gebouw weet meer dan de maker’. Een eigenzinnig, wat bozig mens, waar we er meer van zouden mogen hebben. Glashelder en herkenbaar onzeker. Hij raakt contre coeur betrokken bij de reddingswerkzaamheden van de aanslag (43 doden) en verzwijgt dat tegenover zijn geliefde en zijn collega’s. Zijn bureau wordt geselecteerd voor de volgende ronde (een referendum) en stort zich in het mediacircus. Zo raken zijn persoonlijk en professioneel leven onontkoombaar met elkaar verward.
De ingrediënten: een jonge bevlogen en getalenteerde architect, een terroristische aanslag in de Haagse tramtunnel, haperende economie, opdringerige journalistiek en een gymnasiumklas in het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw. Genoeg voor spanning en snelheid. Maar er is meer: een ontwerpprijsvraag voor de plek van de aanslag, woede over platte en gemakzuchtige architectuur, hebberig gesjoemel, politiek gezwabber en een huwelijkscrisis. Meer dan voldoende voor verdieping en overpeinzing. De hoofdpersoon, Johannes Vermeer (misschien wel nazaat van) doorkruist steden met een sloopkogel. Hij verbindt wat hij ziet aan wat hij denkt en omgekeerd. Het boek is doorspekt met zijn intrigerende gedachten. Voorbeeld van één waar ik me erg bij thuis voel: ‘een gebouw weet meer dan de maker’. Een eigenzinnig, wat bozig mens, waar we er meer van zouden mogen hebben. Glashelder en herkenbaar onzeker. Hij raakt contre coeur betrokken bij de reddingswerkzaamheden van de aanslag (43 doden) en verzwijgt dat tegenover zijn geliefde en zijn collega’s. Zijn bureau wordt geselecteerd voor de volgende ronde (een referendum) en stort zich in het mediacircus. Zo raken zijn persoonlijk en professioneel leven onontkoombaar met elkaar verward.
Gelukkig blijft de zee in de buurt.
Vierhonderd pagina’s lang boeit en inspireert Christiaan
Weijts (1976) columnist bij NRC, NRCNext en de Groene Amsterdammer. Het boek is
meer dan een roman of politieke thriller. Het is doorweven met
architectuurkritiek en visies op stad en land. Lezen dat boek! Een heel
regenachtig herfstweekend lang. Je komt maandag geheid gelaafd en geprikkeld op
je werk!
*dit zinnetje heeft Vermeer ooit in een boek van Nietzsche,
Morgenrood, gelezen. Het tilt hem op in verwarrende tijden.
